Het is alweer bijna een week geleden sinds onze vorige post, maar we zijn dan ook even helemaal weg geweest.

Na een voorspoedige busreis (van 17 uur!) zijn we de 23e vanuit Ushuaia aangekomen in Puerto Natales, Chili. Dit gezellige dorpje (behalve tussen 12 en 15u, dan is het uitgestorven)is de uitvalsbasis voor activiteiten in Nationaal Park Torres del Paine. Een van de meest bekende dingen die je in dit schitterende park kunt doen is de W-trek; een 4 of 5-daagse trektocht door 3 dalen waardoor de route die je volgt de vorm heeft van een W. Wijbesloten hem te doen in 4 dagen en vol goede moed gingen we de dag erop vroeg weg richting het park. Onderweg was het werkelijk schitterend,met een briljant uitzicht op de 3 granietrotsen die het park zijn naam geven.Helaas hadden we ook briljant ingepakt en zaten beide fototoestellen in de rugzak. Niet getreurd, in 4 dagen in het parkis er vast een moment waarop we ze wel kunnen zien en zowieso is een deel van de route een klimnaar een punt met uitzicht op de Torres.

De bus zette ons af bij de kade waar we een uur later de catamaran zouden gaan nemen naar de overkant van het meer. Er was nog tijd genoeg om eerst even naar de waterval, een kwartiertje verderop, te lopen. Dit was ook meteen onze eerste echte ervaring met de wind. De W staat namelijk ook voor wind, wind en nog eens wind. En niet een lekker lentebriesje, nee, een stevige zuidwester met windstoten tot stormkracht is denk ik de beste vergelijking. Dus dik inpakken en wandelen maar. De waterval was mooi, maar een pis-straaltje vergeleken met Iguazu. Ja je raakt verwend

. De lichtblauwe kleur van het meer was echter heel mooi en het totaal was schitterend.

Terug bij de catamaran vertrokken we naar de overkant van het meer (lago Pehoe), naar de eerste refugio. Hier dropten we onze zware spullen, zoals de rugzakken,en liepen we verder, omhoog naar glaciar Grey, de linker poot van de W. Het was echt stralend weer, met uiteraard veel wind, en het lopen ging lekker.Aangekomen bij het uitzichtpunt lekker gelunched en daarnaop ons gemakjeterug naar de refugio (bergherberg). Daar deelden we de kamer met twee oude franse stinksokken, die echt nog erger stonken dan hun kazen.Echt heelranzig. Merci beaucoup!

Dag twee bracht ons een verassing. Aangenaam of onaangenaamdaar waren we toen nog niet uit, maar toen we het raam uitkeken was alles wit en de sneeuw kwam nog steeds naar beneden dwarrelen. We waren er snel uit: doorgaan, dit hoort erbij en de route voor ons zou het makkelijkste deel zijn, dus gaan. Na een onbijt voor een heel weeshuis en ditto formaat lunchpakket in de rugzak gingen we als eerste vol goede moed de sneeuw in. Voor ons een maagdelijk wit pad en een doodse stilte (het was windstil!)die je in Nederland nergens kunt vinden. De sneeuw maakte de route wel zwaar en met een half uur vertraging op het schema kwamen we aan bij de camping aan de voet van Valle Frances, de tweede vallei en tweede poot van de W.

De bedoeling was hier de zware rugzak achter te laten en licht bepakt de vallei in te trekken. Een paar uur later op de terugweg zouden we dan de rugzak weer oppikken en doorlopen naar de volgende refugio.

Helaas bleek dit plannetje niet door te kunnen gaan. Een aantal kampeerders had die ochtend al geprobeerd de vallei in te trekken, maar kwamen al heel snel terug. De sneeuw lag op plaatsen kniediep, het pad was onvindbaar, er was geen uitzichten als klap op de vuurpijl begon het ook nog te dooien. Onverantwoord om te doen en dus met pijn in het hart besloten we toch maar door te trekken en van de W een U te maken.

Net toen we weer weggingen bij de schuilhut op de camping stak vanuit het niets een enorme wind op. En nog erger, die wind was warm! Binnen 5 minuten viel alle sneeuw als slush puppie uit de bomen in onze nek. Ook het pad veranderde in een modderpoel. Aangekomen in de volgende refugio sopten onze schoenen, waren we doorweekt en moe, maar op een of andere manier toch voldaan over onze ploetertocht. De wijn en de warme kachel maakten alles weer snel goed en na een smakelijk diner vielen we als een blok in slaap (in onze veel te duur betaalde prive-cabaña).

Dag drie bracht weer zonneschijn, letterlijk en figuurlijk.Het weer valt hier echt niet te voorspellen, dus deze aangename verassing gaf ons weer energie en vol goede moed gingen we het pad weer op. Alles liep erg voorspoedig al was de wind op de onbeschutte plekken weer stevig aanwezig en in het danflink doorbikkelen met een volle rugzak in je nek lopend over een smalle richel van gravel. Onderweg was het heel afwisselend. Soms door bossen en dan weer over alpenweides (of moet je zeggen andesweides?)en onder ons een prachtig blauw meer waarover je al van ver de windstoten zag aankomen. 'Komt er weer een! Hou je vast!' Dit zou de dag worden waarop we het meest van het landschap om ons heen hebben genoten. Vijf uur later alweer kwamen we sneller dan verwacht aan in delaatste refugio. Er was nog tijd om omhoog te trekken de derde vallei in naar het uitzichtpunt, maar dat wilden we de volgende dag doenin de ochtend. Iedereen zegt dan het dan op z'n mooist is. Hadden we dat maar wel gedaan......

De vierde dag, vroeg, heel vroeg, stonden we op om naarboven te trekken.Vanuit de refugio heb je zicht op2 van de 3 granieten torens en deze kleurden bij zonsopgang mooi rood, zoals op alle ansichtkaarten. Na vlug wat foto's te hebben gemaakt gingen we snel op weg, wantwe moesten weer vroeg terug zijn om de bus te halen. Nog voordat we een half uur onderweg waren kwamen de eerste lichte vlokjes uit de hemel vallen. Geen probleem, het weer verandert hier elk half uur, dus voordat we boven zijn schijnt de zon waarschijnlijk alweer. Door het bos ging het pad gestaag omhoog en sneeuwde het ook gestaag harder. Het laatste deel van de route was een steile klim omhoog naar het uizichtpunt. Door beekjes over rotsen ging het nog steeds door de sneeuw omhoog. Boven aangekomen wachtten Bas en Imme ons op. Deze waren we de eerste dag op de boot al tegengekomen en met hen zijn we de hele tijd gezellig opgetrokken. Zij waren 10 minuten voor ons vertrokken en zaten achter een rots uit de sneeuw te ontbijten. Dat was dan ook het enige wat je daar kon doen. Door de sneeuw was er geen uitzicht, de torens waren niet te zien

. Wat een teleurstelling na zo´n zware klim, nog steeds geen foto's vanhet beroemde trio! Maar we hadden het wel mooi gehaald en nu moesten we snel naarbeneden voordat de sneeuw te dik werd. Gelukkig ging de weg naar onder snel en stopte het ook met sneeuwen. Terug bij de refugio keken we weer naar boven en daar stondenze weer te blaken in de volle zon! Vloekmomentje.Na nog wat koffie en een snackje gingen we naar beneden, terug naar de bewoonde wereld. Waar we samen met 13 andere Nederlanders en2 andere buitenlanders op de bus wachtten. Op de hele route stikte het van de Hollanders, echt bizar. Bijna de helft van de mensen op de route was nederlands.

Moe maar voldaan kwamen we tegen een uur of 5 weer terug in ons hostel in Natales. Hopelijk zijn de foto's van de Torres die we vanuit de bus terug hebben genomen gelukt, jullie zullen het wel zien in de nieuwe set foto's.