Nationaal Park Los Glaciares en El Chaltén

We zijn nu een paar dagen in El Chaltén en ik moet zeggen, het went langzaamaan. El Chaltén is een heel klein dorpje (600 inwoners) in het zuiden van Argentinie, niet ver van de Chileense grens.
Het dorp is hier in 1986 gesticht door de Argentijnse regering in een eeuwig durende strijd met Chili om dit stuk land, die door deze actie automatisch bepaald was in het voordeel van Argentinie. Sinds die tijd komen hier elk jaar steeds meer toeristen om in de bergen en op de gletsjers die El Chalten omringen (nationaal park Los Glaciares) te wandelen en ijsklimmen. Het dichtsbijzijnde grotere dorp is Calafate, dat 220 km verderop ligt en in feite ook niet heel veel voorstelt.
En dan die wind! Een straffe wind, zeg maar de grote broer van de wind in Torres del Paine. Maar de mensen hier vinden het oke. Als de plooien uit je broek waaien en de rimpels uit het gezicht van een 90 jarige die zijn hele leven heeft gerookt, is het voor de meeste mensen hier ongeveer windstil. Volgens mij heeft Marijke Helwegen hier een middagje rond gelopen

. Maar goed, als je El Chalten leert kennen, is het eigenlijk best een knus dorp met hele lieve mensen.

Dus zoals alle toeristen die hier naar toe komen, trokken ook wij een paar dagen de bergen in. Dit keer geen meerdaagse trektocht, maar dagtochten die zeker niet onderdeden voor de W-trek. Zowel qua moeilijkheid, qua schoonheid als qua weer. De eerste dag moesten we eerst een halve dag op onze bagage wachten die per abuis in Calafate was achtergebleven en konden we dus niet heel vroeg op pad. We breiden wat kortere routes aan elkaar en liepen zo toch nog een uurtje of 5. We hadden goed zicht op De Fitz-Roy, dus die was vast binnen!
De tweede dag stond de wandeling naar Laguna Torre op ons programma. Schitterend weer, prachtig uitzicht en Laguna Torre als spectaculaire beloning aan het einde van de route. Echt adembenemd mooi!
Gister was het weer wat minder, althans niet zonnig. Maar toch begonnen we aan de wandeling naar Laguna de los Tres. Ook weer een hele mooie wandeling, maar door de bewolking helaas weinig zicht op ´de drie´ waar het hier om draait. Toen het weer steeds dreigender werd, zijn we (bij Poincenot voor de kenners) dus maar weer omgedraaid. Het weer blijft hier onvoorspelbaar helaas.

Vandaag hebben we een beetje een lummeldagje. Morgen gaan we naar Calafate, waar de volgende spectaculaire attractie op ons wacht!

De W die een U werd...

Het is alweer bijna een week geleden sinds onze vorige post, maar we zijn dan ook even helemaal weg geweest.

Na een voorspoedige busreis (van 17 uur!) zijn we de 23e vanuit Ushuaia aangekomen in Puerto Natales, Chili. Dit gezellige dorpje (behalve tussen 12 en 15u, dan is het uitgestorven)is de uitvalsbasis voor activiteiten in Nationaal Park Torres del Paine. Een van de meest bekende dingen die je in dit schitterende park kunt doen is de W-trek; een 4 of 5-daagse trektocht door 3 dalen waardoor de route die je volgt de vorm heeft van een W. Wijbesloten hem te doen in 4 dagen en vol goede moed gingen we de dag erop vroeg weg richting het park. Onderweg was het werkelijk schitterend,met een briljant uitzicht op de 3 granietrotsen die het park zijn naam geven.Helaas hadden we ook briljant ingepakt en zaten beide fototoestellen in de rugzak. Niet getreurd, in 4 dagen in het parkis er vast een moment waarop we ze wel kunnen zien en zowieso is een deel van de route een klimnaar een punt met uitzicht op de Torres.

De bus zette ons af bij de kade waar we een uur later de catamaran zouden gaan nemen naar de overkant van het meer. Er was nog tijd genoeg om eerst even naar de waterval, een kwartiertje verderop, te lopen. Dit was ook meteen onze eerste echte ervaring met de wind. De W staat namelijk ook voor wind, wind en nog eens wind. En niet een lekker lentebriesje, nee, een stevige zuidwester met windstoten tot stormkracht is denk ik de beste vergelijking. Dus dik inpakken en wandelen maar. De waterval was mooi, maar een pis-straaltje vergeleken met Iguazu. Ja je raakt verwend

. De lichtblauwe kleur van het meer was echter heel mooi en het totaal was schitterend.

Terug bij de catamaran vertrokken we naar de overkant van het meer (lago Pehoe), naar de eerste refugio. Hier dropten we onze zware spullen, zoals de rugzakken,en liepen we verder, omhoog naar glaciar Grey, de linker poot van de W. Het was echt stralend weer, met uiteraard veel wind, en het lopen ging lekker.Aangekomen bij het uitzichtpunt lekker gelunched en daarnaop ons gemakjeterug naar de refugio (bergherberg). Daar deelden we de kamer met twee oude franse stinksokken, die echt nog erger stonken dan hun kazen.Echt heelranzig. Merci beaucoup!

Dag twee bracht ons een verassing. Aangenaam of onaangenaamdaar waren we toen nog niet uit, maar toen we het raam uitkeken was alles wit en de sneeuw kwam nog steeds naar beneden dwarrelen. We waren er snel uit: doorgaan, dit hoort erbij en de route voor ons zou het makkelijkste deel zijn, dus gaan. Na een onbijt voor een heel weeshuis en ditto formaat lunchpakket in de rugzak gingen we als eerste vol goede moed de sneeuw in. Voor ons een maagdelijk wit pad en een doodse stilte (het was windstil!)die je in Nederland nergens kunt vinden. De sneeuw maakte de route wel zwaar en met een half uur vertraging op het schema kwamen we aan bij de camping aan de voet van Valle Frances, de tweede vallei en tweede poot van de W.

De bedoeling was hier de zware rugzak achter te laten en licht bepakt de vallei in te trekken. Een paar uur later op de terugweg zouden we dan de rugzak weer oppikken en doorlopen naar de volgende refugio.

Helaas bleek dit plannetje niet door te kunnen gaan. Een aantal kampeerders had die ochtend al geprobeerd de vallei in te trekken, maar kwamen al heel snel terug. De sneeuw lag op plaatsen kniediep, het pad was onvindbaar, er was geen uitzichten als klap op de vuurpijl begon het ook nog te dooien. Onverantwoord om te doen en dus met pijn in het hart besloten we toch maar door te trekken en van de W een U te maken.

Net toen we weer weggingen bij de schuilhut op de camping stak vanuit het niets een enorme wind op. En nog erger, die wind was warm! Binnen 5 minuten viel alle sneeuw als slush puppie uit de bomen in onze nek. Ook het pad veranderde in een modderpoel. Aangekomen in de volgende refugio sopten onze schoenen, waren we doorweekt en moe, maar op een of andere manier toch voldaan over onze ploetertocht. De wijn en de warme kachel maakten alles weer snel goed en na een smakelijk diner vielen we als een blok in slaap (in onze veel te duur betaalde prive-cabaña).

Dag drie bracht weer zonneschijn, letterlijk en figuurlijk.Het weer valt hier echt niet te voorspellen, dus deze aangename verassing gaf ons weer energie en vol goede moed gingen we het pad weer op. Alles liep erg voorspoedig al was de wind op de onbeschutte plekken weer stevig aanwezig en in het danflink doorbikkelen met een volle rugzak in je nek lopend over een smalle richel van gravel. Onderweg was het heel afwisselend. Soms door bossen en dan weer over alpenweides (of moet je zeggen andesweides?)en onder ons een prachtig blauw meer waarover je al van ver de windstoten zag aankomen. 'Komt er weer een! Hou je vast!' Dit zou de dag worden waarop we het meest van het landschap om ons heen hebben genoten. Vijf uur later alweer kwamen we sneller dan verwacht aan in delaatste refugio. Er was nog tijd om omhoog te trekken de derde vallei in naar het uitzichtpunt, maar dat wilden we de volgende dag doenin de ochtend. Iedereen zegt dan het dan op z'n mooist is. Hadden we dat maar wel gedaan......

De vierde dag, vroeg, heel vroeg, stonden we op om naarboven te trekken.Vanuit de refugio heb je zicht op2 van de 3 granieten torens en deze kleurden bij zonsopgang mooi rood, zoals op alle ansichtkaarten. Na vlug wat foto's te hebben gemaakt gingen we snel op weg, wantwe moesten weer vroeg terug zijn om de bus te halen. Nog voordat we een half uur onderweg waren kwamen de eerste lichte vlokjes uit de hemel vallen. Geen probleem, het weer verandert hier elk half uur, dus voordat we boven zijn schijnt de zon waarschijnlijk alweer. Door het bos ging het pad gestaag omhoog en sneeuwde het ook gestaag harder. Het laatste deel van de route was een steile klim omhoog naar het uizichtpunt. Door beekjes over rotsen ging het nog steeds door de sneeuw omhoog. Boven aangekomen wachtten Bas en Imme ons op. Deze waren we de eerste dag op de boot al tegengekomen en met hen zijn we de hele tijd gezellig opgetrokken. Zij waren 10 minuten voor ons vertrokken en zaten achter een rots uit de sneeuw te ontbijten. Dat was dan ook het enige wat je daar kon doen. Door de sneeuw was er geen uitzicht, de torens waren niet te zien

. Wat een teleurstelling na zo´n zware klim, nog steeds geen foto's vanhet beroemde trio! Maar we hadden het wel mooi gehaald en nu moesten we snel naarbeneden voordat de sneeuw te dik werd. Gelukkig ging de weg naar onder snel en stopte het ook met sneeuwen. Terug bij de refugio keken we weer naar boven en daar stondenze weer te blaken in de volle zon! Vloekmomentje.Na nog wat koffie en een snackje gingen we naar beneden, terug naar de bewoonde wereld. Waar we samen met 13 andere Nederlanders en2 andere buitenlanders op de bus wachtten. Op de hele route stikte het van de Hollanders, echt bizar. Bijna de helft van de mensen op de route was nederlands.

Moe maar voldaan kwamen we tegen een uur of 5 weer terug in ons hostel in Natales. Hopelijk zijn de foto's van de Torres die we vanuit de bus terug hebben genomen gelukt, jullie zullen het wel zien in de nieuwe set foto's.

Het einde van de wereld

Zondagavond kwamen we na een vlucht van ruim 2 uur aan in Ushaia, de meest zuidelijk gelegen stad ter wereld. Het was behoorlijk koud, dus we kropen meteen lekker dicht tegen elkaar aan onder de wol.

Toen we de volgende morgen wakker werden en naar buiten keken, zagen we pas hoe schitterend het hier is en hoe mooi het uitzicht vanuit onze kamer! Ushahia ligt aan het Beaglekanaal en is omringd door beboste bergen bedekt met sneeuw. Het was een graad of 3 en er dwarrelden af en toe wat neeuwvlokjes naar beneden. Eindelijk konden we dan onze jassen en truien onderuit de rugzak halen! We hebben wat musea bekeken om zo wat meer te weten te komen over Ushuaia, zijn oorspronkelijke bewoners, de dieren, de scheepvaart en nog veel meer.

Dinsdag stond een wandeling naar Gletsjer Martial op het programma. De hoteleigenaar raadde het ons af, niet vanwegen kou, slecht weer of teveel sneeuw zoals wij dachten, maar omdat het te steil zou zijn. Pff, maar wij zijn toch geen mietjes zeker! Dus vol goede moed begonnen we aan de klim omhoog. Schitterend weer, zonnetje, graad of 10, heerlijk wandelweer. De wandeling ging voornamelijk door beukenbos (een speciaal soort beuk die alleen hier vookomt). De bodem was wel behoorlijk nat en modderig en af en toe lag er zelfs wat sneeuw. Prima te doen allemaal. Na een uur of 2 lopen (we zouden er nu toch bijna moeten zijn...) kwamen 2 Amerikaanse meiden, die ons eerder waren voorgegaan, ons tegemoet. Zij waren omgekeerd omdat er teveel sneeuw lag verderop. Maar eigenwijs en bikkels als wij zijn, gaven we de moed nog niet op en gingen door....Totdat we bij iedere stap tot onze knieen in de sneeuw zakten en het nog steeds wel leuk vonden, maar niet meer verantwoord. Balend besloten we een stuk terug naar beneden te lopen en daar de autoweg te volgen. Toen we het bos uit kwamen zagen we dat we bij de stoeltjeslift waren aangekomen, maar helaas werkte deze niet en klommen we dus via de skipiste de berg op. Uiteindelijk lag ook daar weer veel sneeuw en zijn we dus nog niet helemaal tot de gletjser gegaan. Maar al met al was het een schitterende wandeling en haden we prachtig uitzicht op Ushuaia.

Woendag zijn we naar Nationaal Park Tierra del Fuego gegaan (Vuurland). Het is ons nog een raadsel hoe die Indianen die vuurtjes brandend hielden met al die nattigheid en wind. We hadden een mooie wandeling uitgezocht, maar helaas was deze afgesloten ivm de vele omgevallen bomen. Uiteindelijk hebben we een aantal kleine wandelingetjes gedaan en zo toch een hele dag door het park gestruind. Het was er adembenemend mooi. Beukenbossen, veenmoeras, velden vol rode mossen, meertjes met beverdammen, besneeuwde toppen. De roofvogels, papagaaien en konijnen waren totaal niet bang voor ons (niet door gewenning aan de mens, maar omdat hen hier nooit kwaad is gedaan door de mens) en konden we dus van heel dichtbij bekijken. Het was wat druilerig weer, maar het is gewoon heerlijk om de hele dag buiten te zijn in de natuur en de frisse lucht.

Vandaag hebben we een tochtje op het Beaglekannal gedaan met een kleine boot, een gids en 4 andere touristen. We gingen aan land op een van de vele kleine eilandjes en kregen hier uitleg over de flora en fauna. We zagen er weer cormoranten (zoals eerer in Puerto Madryn) en ganzen en zeeleeuwen. En het klinkt afgezaagd, maar ook hier was het super mooi!!!!

Onze dagen in Ushuaia zitten er weer op en morgenvroeg om 5 uur vertrekken we naar Puerto Natales.

ps: Door het redelijk donkere weer zijn de foto´s helaas niet zo mooi gelukt, maar we hebben er toch weer wat geplaatst zodat jullie een beetje kunnen meegenieten.

Whale watching in Puerto Madryn

Na een redelijk voorspoedige vlucht met overstap in Buenos Aires kwamen we in de nacht aan in Puerto Madryn. Gelukkig hadden we vooruit gebeld en hoefden we dus geen slaapplaats te zoeken.

Na rustig te hebben ontbeten hebben we de eeste dag van ons verblijf een fietstocht gemaakt naar Punta Loma, zo´n 15 km buiten Madryn. Hier is een kolonie zeeleeuwen, die je vanaf een platform kan bekijken. Daar aangekomen werden we aangesproken door 2 golden girls die ons hadden zien fietsen en daarvan aardig onder de indruk waren. Wijzelf eigenlijk ook wel, want de route voerde door een steppe/woestijn met maar liefst 0 bomen (we weten het zeker, we hebben ze allemaal geteld

) en brandende zon. Wel aardige mensen, maar voor mij blijft het toch moeilijk te volgen. De zeeleeuwen hadden jongen en het was erg mooi om te zien hoe ze de jongen mee het water in namen om te gaan oefenen.

Op de terugweg kwamen we Murphy nog tegen. 30 km fietsen door een steppe zonder plak setje, dat betekent dat iemand een lekke band moet rijden. En jawel, nog geen 2 km op de terugweg zat er bij mij (Peter) een dikke doorn in de voorband. Om van de nood een deugd te maken zijn we maar langs de kust terug gaan wandelen, maar na een km of 7 zijn we ondanks de lekke band toch maar weer op de fiets gestapt, want het was behoorlijk warm en nog enorm ver lopen. Ik denk niet dat die binnenband nog te redden is. Net voor Puerto Madryn was nog een Ecocenter, waar de ecologie van het schiereiland uitgelegd werd, inclusief uitgebreide informatie over de walvissen die hier leven. Na een uurtje of anderhalf stonden we weer buiten en was er een zeewind opgestoken. Ineens was het niet meer zo aangenaam in een t-shirt en zijn we al bibberend teruggegaan naarons hostel.

De tweede dag stond helemaal in hetteken vande walvissen. We hadden een trip geboekt waarmee we walvissen gingen kijken en de rest van het Peninsula Valdes zouden zien. Een dagtocht van 450 km!Ik kan er een enorm lang verhaal van maken, maar uiteindelijk was hetsimpelweg schitterend. We hebben zelfs nog een heel zeldzaam albino jong gezien! Ook de rest van de tocht was zeer de moeite waard, met pinguins, guanaca´s (soort lama), ñandu´s (soort struisvogel),mara´s (soort mega-konijn ter grootte van een hondmet korte oren)en zee-olifanten. Een heerlijk eten in een visrestaurant was de finishing touch op deze mooie dag.

Vandaag hebben we een rustig dagje, even internetten, lekker lunchen en het thuisfront bellen, want Josijn heeft er een nichtje bij. Vanavond vliegen we door naar Ushuaia, de meest zuidelijke stad ter wereld.

Nationaal Park Iguazu

Deze keer komt het stukje proza vanuit Puerto Iguazu, waar we de Iguazu watervallen hebben bekeken. We hadden hier drie dagen voor uit getrokken en dat was zeker nodig.
De Iguazu watervallen liggen precies op de grens van Argentinie en Brazilie, in de meest noordoostelijke punt van Argentinie.
Dit stuk ligt in de tropen en de watervallen zijn dan ook omgeven door een schitterend regenwoud, beschermd door een gigantisch Nationaal Park, waarvan dus een deel in Brazilie ligt een een deel in Argentinie. Geheel in traditie hebben de Brazilianen wat meer gekapt, maar een kniesoor die daar op let.
De eerste van de drie dagen zijn we naar de Braziliaanse kant gegaan, omdat volgens de tips die we kregen dat de 'minst mooie' kant was. Nou dat beloofde dus nog wat voor de volgende 2 dagen, want we stonden ons meteen te vergapen aan een schitterend uizicht over de watervallen! De watervallen zijn ontstaan doordat de Iguazu rivier zich vanaf een plateau 80 meter de diepte in stort over een breedte van bijna anderhalve kilometer. Eigenlijk is het niet een waterval, maar tientallen grotere en kleinere watervallen naast elkaar in de vorm van een hoefijzer.
Twee van die watervallen heten Adam en Eva, nou een paradijs is het daar zeker! Goed gekozen die namen. Om onze dag aan de Braziliaanse zijde te completeren zijn we ook nog wezen kijken in het vogelpark. Vooral de kolibirevoliere waar je doorheen mocht lopen was echt geweldig!
De twee dagen erna waren we dus aan de Argentijnse zijde, waar we ook sliepen. Ondanks dat het hier een heel stuk drukker was, was het hier inderdaad toch echt wel indrukwekkender: je kon veel dichter bij de watervallen komen, de natuur is er veel ongerepter en er zijn kilometerslange wandelpaden. Ook stikt het hier van de dieren: coati´s (niet te vermijden), leguanen, een alligator, toekans en andere vogels waar we de namen echt niet van weten en een bovenmaats konijn zonder staart: aguati.
Helaas was het eiland midden tussen de watervallen door de hoge waterstand niet open, maar de watervallen waren door diezelfde waterstand wel enorm spectaculair!

We hebben hier ongelooflijk veel foto´s gemaakt, maar we zijn er van overtuigd dat geen enkele van die foto´s echt laat zien hoe ongelooflijk VET het hier is!! Mocht Zuid-Amerika op je verlanglijstje staan, sla dit dan echt niet over!

Vandaag komt aan ons verblijf hier een eind en vliegen we zuidwaarts naar Puerto Madryn, walvissen kijken. Op het zuidelijk halfrond betekent dat dus dat het frisser wordt. De korte broek kan dus onder in de rugzak...

PS: De foto's houden jullie nog eventjes tegoed, de verbinding hier is enorm traag.

Even een verzoekje tussendoor

Hoi allemaal,

Zoals de meesten van jullie weten heeft Max, de broer van Josijn, een stichting, Lampi.(http://www.pilcomayo.info). Deze stichting zet zich in voor het milieubewustzijn van en voor de mensen die voor hun levensbehoeften afhankelijk zijn van de Pilcomayo rivier.

De ASN bank heeft nu een prijs uitgeloofd van 20.000 Euro voor het beste goede doel dat meedoet aan hun actie. Zij kiezen uit de top 5 het beste goede doel, dus het is belangrijk om in de top 5 te blijven!!!

Daarom: Stuur dit door naar iedereen die je kent en duikel nog een oud email adres op om daarmee te stemmen. We hebben met eigen ogen gezien hoeveel je daar kunt doen met 20.000 euro!! Doen alsjeblieft!!!

Hieronder Max' mail:

-------

Hoi,

It's Sunday, this must be Paraguay

Ondertussen zitten we alweer twee daagjes in Iguazu, Argentinie, maar daar schrijven we morgen of overmorgen over. Eerst een stukje over onze reis vanuit Bolivia terug naar Argentinie.

In de nacht van vrijdag op zaterdag vertrokken we om 2 uur vanuit Villamontes (ja Dyon en Marloes, jullie lezen het goed, 2 uur! (5 voor 2 om precies te zijn

) na te zijn uitgezwaaid door Bertha en Max en de 2 honden. De exit stempel voor Bolivia gaf nog wat gedoe omdat de asshole of the week achter de balie alleen de in-stempel van Josijn van afgelopen juli zag en haar dus uitfoeterde dat ze te lang was gebleven. Voordat Josijn iets kon uitleggen foeterde hij haar nog iets toe, stempelde af en smeet haar haar paspoort weer toe. Met recht dus winnaar van de 'asshole of the week'-award. Richard, stuur jij hem de helm effe op. Grenspost Ibibobo, Bolivia.

Toen het licht werd waren we al bij de grens met Paraguay, waar we niet gecontroleerd werden. Schiet lekker op, dachten we, maar schijn bedriegt. Na het passeren van de grens ging het over een oneindig lange weg uren voort, waarna we bij de douane aankwamen.Hier moest alles uit de bus en werden we op een rijtje gezet met de bagage, waarna een drugshond kwam snuffelen. Daarna moest alles zowieso nog open en werd het gecontroleerd. Gelukkig zijn we geen Boliviaan

, dus hoefde bij ons niet alles uit de rugzak. Na de forrmaliteiten was het een dik uur wachten tot alle andere passagiers ook klaar waren en konden we de reis hervatten. Uren en uren later over dezelfde lange weg door de hete (40 graden) Chaco, en na te zijn aangehouden bij vele politieposten kwam dan eindelijk Asuncion in zicht. Onze trip van 17 uur zat er op.

Vlug naar een hotel, welk een beetje muf rook, maar goed, lekker wat eten in de stad en slapen. Nog nooit zo goed geslapen op zo'n verrot bed.

De volgende dag werd de reis vervolgd met de bus naar Ciudad del Este. Geen politieposten deze keer (geen Bolivianen in de bus, dat scheelt) én airco! En 3x dezelfde film, dat dan weer wel...

In Ciudad del Este aangekomen was de bedoeling om direct de bus te nemen naar Puerto Iguazu in Argentinie. Helaas was de bus defect en moesten we eerst de bus naar Foz de Iguacu in Brazilie nemen en vanuit daar de bus weer naar Puerto Iguazu. Je zit daar op een drielandenpunt dus vandaar via Brazilie. De overstap verliep soepel en bij alle grensovergangen scheurde de bus vol gas door. Geen exit-stempel van Paraguay dus, maar daar komen we vast niet meer terug.

Na wat gezoek (het was een lang weekend voor de Argentijnen) eindelijk een slaapplek gevonden en heerlijk gegeten. Nu zijn we aan het genieten van dé attractie hier, de watervallen.

Hierover later meer. Hasta Luego!

Santa Cruz en Villa Montes

Hola chicas y chicos! Ons verblijf in Villa Montes zit er alweer bijna op, dus tijd voor een nieuw verslag aan jullie.

Maandagochtend vlogen we met slecht weer weg uit Buenos Aires en kwamen we na 3 uur aan in Santa Cruz (Bolivia) met een graad of 33 en een stevige wind. Max was naar Santa Cruz gekomen, omdat hij toch bij de Nederlandse ambassade moest zijn om Mila's Nederlandse paspoort op te halen, wat nu dus eindelijk geregeld is gelukkig. We ontmoetten hem bij het hotel en hebben de middag en avond dus gezellig met z'n drietjes in de stad doorgebracht. 's Avonds heerlijke typische gerechten uit de regio gegeten onder het genot van een vals zingende kraai. Blijkbaar vinden de Bolivianen dat deze dame prachtig kan zingen, want ze zingt hier al jaren!

We horen 's middags dat het in Villa Montes 43 graden is en windstil...aiaiai mucho calor!!! We kunnen alleen maar hopen dat het de komende dagen wat zal afkoelen.

Onderweg in de bus de volgende dag is het nog steeds behoorlijk warm, maar als het in de middag een tijdje flink regent, koelt het eindelijk wat af. Tegen de avond komen we aan in Villa Montes en maakt Peter kennis met zijn schoonzus en nichtje, en kan ik Mila weer overladen met mijn knuffels en kusjes!

De dagen hier hebben we in en om het huis doorgebracht. We hebben een rondje om het dorp gelopenom Peter de rivier, de plaza's, het kantoor, de kerk en de markt te laten zien. Verder hebben we lekker bijgekletst, een bbq gehad met wat gezellige mensen, een ritje achterop de motor gemaakt door de bush en een bezoek gebracht aan de familie van Bertha.

Nu ik dit zit te typen voor het huis in de schaduw, zijn Peter en Max samen een visje aan het vangen. Ben benieuwd waar ze mee thuis komen. Zoals we hoopten is het trouwens iets koeler geweest de afgelopen dagen, maar als de zon doorkwam bereikte het kwik volgens mij nog wel af en toe de 35 graden.

Komende nacht gaan we dit kurkdroge, stoffige, warme oord (einde droog seizoen) en mijn lieve familie weer verlaten en reizen we door om via Asuncion (Paraguay) naar Puerto Iguazu te gaan.

We proberen zo nog foto's te plaatsen, maar de internet verbinding is hier niet echt geweldig, dus misschien komen die nog later.